Zaburzenia nastroju, depresja

(także okołoporodowa, poporodowa)

Zapraszamy pary/osoby, które w okresie ciąży, porodu i po porodzie, a także w sytuacji nie związanej z narodzinami dziecka doświadczały bądź doświadczają poniższych objawów:

• smutek, przygnębienie przez większość dnia,
• drażliwość, poirytowanie, okazywane wszystkim członkom rodziny, nawet  swojemu  nienarodzonemu bądź nowonarodzonemu dziecku,
• zmęczenie, wyczerpanie, jak podczas jakiejś ciężkiej choroby fizycznej,
• bezsenność – trudność w zasypianiu mimo odczuwanego zmęczenia, wybudzanie się wcześnie rano bez żadnej zewnętrznej potrzeby i trudność w ponownym zaśnięciu,
• trudna do opanowania senność w ciągu dnia,
• utrata apetytu, zapominanie o jedzeniu,
• nadmierny apetyt, a potem niezadowolenie z ilości spożytych pokarmów,
• niezdolność do odczuwania radości,
• brak zainteresowania sferą seksu i brak potrzeby jakichkolwiek zbliżeń fizycznych,
• przeżywanie trudności z organizowaniem sobie czasu i niezdolność do radzenia sobie z codziennymi obowiązkami,
• postrzeganie się w negatywny sposób; budowanie w sobie przeświadczenia, że jest się do niczego,
• obwinianie się za pojawianie się choroby
• poczucie oddalania się od dziecka; niechęć do spędzania z nim czasu; zajmowania się nim; lęk, że zacznie płakać i trzeba będzie się nim zająć; przekonanie, że inni zajmą się nim lepiej; nieumiejętność odczytywania i odpowiadani na potrzeby dziecka; nie odczuwanie uczucia „miłości” do dziecka,
• lęk o utratę dziecka w nieprzewidywalnych okolicznościach – nagła śmierć łóżeczkowa, infekcja – wynikające ze złej opieki nad nim,
• lęk o nieprawidłowy rozwój dziecka – mało przybiera na wadze, źle oddycha, za mało, albo za dużo płacze – co sprawia, że ciągle szukasz wsparcia u partnera, lekarza, rodziny, znajomych,
• pojawiają się myśli dotyczące chęci skrzywdzenia siebie, albo dziecka,
• lęk przed pozostaniem samemu w domu, obawa, że może się wtedy wydarzyć coś strasznego, przekonanie, że samemu sobie nie poradzę.

Na pierwsze spotkanie zapraszamy osobę chorującą wraz z osobą, która na co dzień będzie ją wspierać w procesie zdrowienia.  Celem pierwszego spotkanie jest rozpoznanie w jakim stanie psychicznym jest osoba chorująca i ustalenie planu terapii. Dla osoby towarzyszącej chorej/choremu jest to okazja aby dowiedzieć się więcej o samej chorobie, procesie zdrowienia,  a także moment na dowiedzenie się, jaka jest jej rola w zaistniałej sytuacji. Kolejne spotkania odbywają się zazwyczaj jedynie z osobą chorującą. Możliwe są kolejne spotkania z osobami wpierającymi chora/chorego, jest to jednak ustalane indywidualnie z terapeutą prowadzącym.

• Sytuacje okołorozwodowe
• Śmierć, strata bliskiej osoby – dziecka, poronienie